Φέτος λοιπόν, ένιωσα ότι καταφέραμε πολλά! Ότι οι σπόροι απέδωσαν καρπούς και πολλές μικρές μάχες κερδίθηκαν. Φωνάξαμε ένα μεγάλο Ε, ΚΑΙ στις ατέλειες μας. Πια έχω μαθήτριές που χαίρονται για αυτές, που τις εκμεταλλεύονται και τις δείχνουν, που δεν τους δίνουν τόση σημασία όσο παλιότερα και που δεν τις ορίζουν. Που χαίρονται περισσότερο με όσα εκπληκτικά τους επιτρέπει το κορμί τους να κάνουν και να πουν. Που είναι πια το σώμα τους εργαλείο έκφρασης και επικοινωνίας και όχι σωματοποίησης τραυμάτων, προσβολών και κακεντρεχών σχολίων. Και έχουν μια άλλη λάμψη στο βλέμμα πια, πιο ανάλαφρη, πιο χαρούμενη, πιο γλυκιά, πιο φωτεινή.
        Σήμερα θα σας δείξουμε ένα κομμάτι μας, το χορευτικό. Το ανανεωμένο χορευτικό που δεν είναι πια εκτέλεση βημάτων και χορογραφιών αλλά αυθεντικής έκφρασης συναισθημάτων και σκέψεων μέσω του κορμιού μας. Θα ξεδιπλώσουμε όπως λέμε, λίγο εαυτό. Ένα κομμάτι για το οποίο ιδρώσαμε, κοπιάσαμε και κάποιοι ματώσαμε. Αλλά ξέρετε κάτι? Εμείς το χαρήκαμε! Εμείς την αγαπάμε αυτήν την διαδικασία γιατί μας κάνει καλύτερες, δυνατότερες, μας δένει, μας κάνει ένα, μας κάνει δεύτερη οικογένεια έτοιμη να βοηθήσει, να υποστηρίξει και να αγκαλιάσει την ώρα που κλαίει, αυτήν που χρειάζεται βοήθεια. Αυτή η παράσταση είναι μια γιορτή αγάπης προς τον εαυτό μας. Που τον κοιτάμε στον καθρέφτη και λέμε Ε, ΚΑΙ? Που δεν χρειάζεται πια να είναι κάπως για να τον αγαπήσουν, γιατί απλά τον αγαπάμε εμείς, για εμάς. This is me! This is us!